19 mei 2010 Laatste dag op de Maagdeneilanden!

Vandaag zijn we precies 1 maand op de bvi's en moeten we uitklaren. We zijn nu op weg naar Spanish Town waar we dat kunnen doen. We komen van Anegada waar we de afgelopen 3 dagen geweest zijn met de Valentijn. Het was bij vertrek nog even spannend.....of we niet vast kwamen te zitten. Het is daar zo ondiep dat we op de heenweg in de vaargeul vast liepen en tijdens het ankeren ook! Gelukkig kwamen we vrij snel weer los en hebben we ervaren dat dat vastlopen in zand heus niet zo erg is.

We hebben het vandaag druk... We moeten uitklaren, diesel en water tanken, boodschappen doen, de boot een beetje op orde maken, het luik nog waterdicht maken, de stop vervangen van de dagtank......die hebben we niet meer dus die moeten we nog zien te vinden, met de taxi op zoek naar een plek waar ze onze gasflessen kunnen vullen, een nieuw fototoestelletje (die van ons is weer eens in het water gevallen!) Ons afval nog wegbrengen.........

Met knijpende billen door de vaargeul....

Om te tanken moeten we met laagtij en knijpende billen door een vaargeul die net diep genoeg is. We moeten aanleggen aan een steiger die bijna net zo lang is als onze boot. En zo moeten we hem er ook weer uitkrijgen..... Een héél gedoe met lijnen nog vast aan de kant en sturen om zo langzaam een draai te maken zonder iets te raken....en het gaat ons goed af met 3 spelende kinderen op het voordek!

We huilen tranen met tuiten.....

We vangen die dag nog 3 vissen! Aan een lokale visser vragen we of ze kunnen eten..... Don't take the chance zegt hij......Spanisch Makrel en Baracuda kunnen giftig zijn in dit gebied.....jammer! We geven de Spanish Makreel aan twee engelsen die het wel aandurven........

Onze laatste avond met de Valentijn leggen we onze boten weer samen aan een mooring en zo stappen we zo over naar de Valentijn en zij naar ons. We hebben een laatste bbq met elkaar en klaverjassen nog 1 keer.......De laatste 3 dagen winnen we alleen maar!!!

Het afscheid valt zwaar.....Als we die ochtend wegvaren huilen we tranen met tuiten. Dag lieve Valentijn.....tot pas weer in Nederland..............................

Dag 1 op zee

De wind blaast harder dan verwacht, steeds meer dan 20 knopen, dus we leggen een rif. Als het donker wordt krijg ik het weer lichtelijk benauwd en moet ik de beelden van piraten die onze boot overvallen (en alles wat je daar nog meer bij kunt verzinnen) snel uit mijn hoofd verbannen.

Het toiletbezoek benodigd ook vaardigheden, die je je thuis in Nederland niet kunt voorstellen!

De kinderen slapen gelukkig als roosjes....liggend in een helling waar menig kermisatractie jaloers op is.

Dag 2 op zee

We vliegen over het water! We hebben de stroom mee en we gaan gemiddeld 7,5 a 8 knopen. Al swe zo door gaan hoeven we maar 2 nachten op zee. We hangen de hele dag met zijn allen. De kinderen kunnen behalve liggen alleen maar filmpjes kijken als ze daar niet te misselijk van worden. Nee, dit zal onze hobby nooit echt worden. Dan slaat de paniek nog even toe als de automatische piloot het kompas ineens niet meer herkend. Ik neem snel het roer over en Giel gaat op onderzoek uit. Hij leest wat in de handleiding en mompelt wat......Ik zie ons zelf alweer de rest van de rit met de hand sturen...... Giel rommelt wat beneden en komt terug.....HIj doet het weer! Ik ben verbaasd en trots op mijn man, die zelf eigenlijk ook niet precies weet wat hij nu gedaan heeft...

Dag 3 op zee

We komen allemaal weer een beetje tot leven en we varen een record zoals het er tot nu toe uit ziet. We zijn er al over 4 uur! Dat wil zeggen 400 mijl in 50 uur! Hopelijk zijn we er nog voor zonsondergang. Blanquilla een eiland 110 km voor de kust van Venezuela is onze bestemming. Ik vraag de kinderen hebben jullie allemaal trek in tosties?? Jaaaaa roept iedereen in koor. Nou dat is dan een goed teken. Ookik ben weer fit genoeg om in de keuken te gaan staan. Alles went.

Blanquilla vrijdag 21 mei Batterijen ruilen voor kreeft

Om half vijf liggen we voor anker. Er liggen nog 4 andere boten. Gelukkig zijn we niet helemaal alleen. De verhalen over Jachten die langs de Venezuelaanse kust overvallen worden spoken toch door ons hoofd, al proberen we wel nuchter te blijven. Na met andere Cruisers gesproken te hebben blijkt het hier veilig. Af en toe een vissersboot die langs komt om iets te ruilen.......batterijen voor een kreeft bijvoorbeeld.

Vissen met een stekker in een glas water....koortsluiting

Wat is het hier mooi!!!! Groen blauw water met overal koraal en een wit strand met twee palmbomen als navigatiepunt. We ontmoeten twee aardige Fransen die ons helpen met het probleem van de dieselpomp, En verder de kortsluiting verhelpen die Luuk veroorzaakt had door met het stekkertje van de laptop te gaan vissen in een glas water!!!!! Giel spreekt al snel af om te gaan speervissen op lobster/kreeft......De volgende dag gaan ze vissen en wij wandelen in Americano Bay. Een baai die makkelijk in de top 5 kan van mooiste baaien. Met wit zand, kliffen, natuurlijke rotsbruggen en helder blauw water is het hier een waar paradijs. Hier blijken erg veel kreeften te zijn. Ze vangen 12 Braziliaanse kreeften en die middag hebben we een heerlijke lunch met zijn allen op onze boot. De volgende dag wordt weer afgesproken om vis te vangen en een bbq op het strand te houden. Zo gezegd zo gedaan.....En er eten nog twee andere Fransen mee. De kids zjn erg druk met het maken van een strandtuin. Waar ze bij vertrek een vlag in hangen. Het is na een paar dagen een waar kunstwerk. We voelen ons nu echt 'off the beaten track'

Hier ontmoeten we alleen zeilers die op de boot wonen. Een Argentijn die ik sprak vertelde dat hij en zijn vrouw als bankiers gewerkt hadden in Londen en Spanje.

In de weekeinden hadden ze nog geen rust, waren druk met emailen en mobieltjes. Tijdens 1 week vakantie (meer vakantie hadden ze niet) ontmoeten ze een man die hen vertelt dat hij en zijn vrouw op een zeilboot wonen.

'Dan moet je wel veel geld hebben'? Nee hoor, had de man geantwoord. Ik heb 1 huis en die verhuur ik goed.....Dan doen we toch iets verkeerdzei de Argentijn tegen zijn vrouw!!!

Dus zo gezegd zo gedaan. Ze kopen in de Argentijnse crisistijd 2 winkelpanden,die ze nu goed kunnen verhuren. Hij nam ontslag en nu reizen ze al 9 jaar samen. En gaan regelmatig op vakantie naar huis. De andere boten hebben een soortgelijk verhaal.

Al met al blijven we een week op Blanquilla. De dagen vliegen voorbij. Grote krabben op het strand en Daan trekt een cactus uit de grond, om als stek te gebruiken voor thuis.

Giel en Jean vangen de grootste kreeft (Royal Lobster) die wij ooit hebben gezien. De onderwaterwereld is fantastisch en we bbq-en weer met een groepje op het strand.

De kustwacht komt na 3 dagen langs, bekijkt al onze papieren (wij hebben geen visum) en zeggen niets! We zijn opgelucht en verbaasd dat het zo makkelijk gaat. We hadden verwacht dat we binnen 48 uur zouden moeten vertrekken.

Na het bbq-en verbrandden we ons eigen afval op het strand en bakken nog steeds de lekkerste broodjes.

27 mei 2010 Zeilen voor vrouw en kinderen.

We nemenafscheid van Blanquilla.Het is makkelijk hierlangerte blijven, maar beseffen ook dat we iets van ons moeten laten horen aan het thuisfront. Blanquilla is zo afgelegen van alles dat we niemand op de hoogte hebbenkunnen stellen dat alles nog steeds goed gaat.

Zo zitten we nu heerlijk ontspannen op het dek. Dit zeilen vinden we allemaal leuk. We liggen nog rustiger op het water dan op onze ankerplek. Stroming hebben we mee en met 6/9 knopen wind gaan we nog steeds 5 knopen. We zijn er zo morgen in de middag. Nu maar hopen dat piraten onze rust niet komen verstoren..........Nou Moon.......niet doen...........niet aan denken..............

Die Fransen hadden een geweer op de boot met tips over hoe een piraat uit te schakelen......Eerst schiet je op de benzinetank en dan een reddingsvuurpijl er achteraan. Lekkere'bangmaak' verhalen. Tot nu toe nog geen verdacht bootje gezien. Alleen een grote tanker die ons niet zag......Is misschien wel gevaarlijker.